nieuwsbrief AgroActualiteiten augustus 2020
Met verbazing, verbijstering en vooral bewondering kijk ik regelmatig naar programma’s als “Ik vertrek”. Ze gaan over mensen die, zonder enige kennis van zaken of taal, hun hele hebben en houwen in een verhuiswagen smijten en vervolgens een heel nieuw leven beginnen zijn. Een leven waar zij niets vanaf weten. Dat kan een hotel, camping in Zweden of een olijfkwekerij zijn. Een geiten(kaas)boerderij, golfbaan op Bonaire of een bungalowpark (met sleehonden) in het niks. Alles, inclusief kinderen, poes, hond en papagaai, gaat de verhuiswagen in en na een ontroerend afscheid van alle familie en vrienden gaan ze op pad. De start loopt over het algemeen niet echt vrolijk en voorspoedig. Maar doorzetten zullen ze! Naarmate het programma vordert neemt mijn bewondering toe. Diep in de zorgen en schulden vechten ze zich een weg naar hun droom. Een droom die veel van ons koesteren (soms heel diep verstopt) maar die we niet (durven) waarmaken. Keuzes die we moeten maken, maar liever uitstellen, uitstellen en uitstellen …………… Waarbij er één ding altijd later komt boven drijven. Spijt om die kans (en/of keuze) niet te hebben gemaakt.
